Wat foto's van deze namiddag, willekeurig van volgorde, met wat gedachten erbij. Want het blijft me wat doen, die jaarlijkse traditie. Wachten tussen de mensen op de stoep, het geluid van een naderende fanfare, het zinderen van de grosse caisse die voorbijmarcheert: een kippenvelgevoel dat teruggaat tot mijn kleutertijd.
De oude verhalendoos wordt nog eens opengetrokken: bijbelse historie, Brugse overlevering over Diederik van den Elzas en Sybille van Anjou, toen kruisvaarders nog helden waren en geen rovers, christenhonden of vrouwenschenners. Spreekkoren in de straat en gezangen die mijn ouders met liefde meezongen. Ik herinner me nog hun ergernis toen een veel te suggestieve Salomé voor het eerst buikdanste voor haar pa Herodes.
Hier en daar valt me de afwerking op in kostumering en decor, zeker in de recentere onderdelen. Er is gezocht naar goed gecaste 'koppen' en een zin voor historisch detail tilt sommige taferelen boven het kitscherige uit. Een kraampje dat meegedragen wordt in een jaarmarktscène blijkt bij nader toezien - achteraf in de beurshalle - vol te liggen met ingrediënten uit de middeleeuwse keuken, van pastinaak tot gember. Niets in de aankleding wordt aan het toeval of de keuze van de vrijwilliger overgelaten.
Ik sta naast een sympathiek stel Catalanen en vertel hen weetjes en anekdoten allerhande, tussendoor nu en dan knipogend naar de geschminkte gekostumeerde bekenden die vanachter hun vermomming schalks een teken van herkenning geven. Met vaderlijke trots wijs ik hen mijn jongste dochter aan die samen met twee vriendinnen luidkeels de komst van de messias aankondigt. Is dit een cluster van gevoelens die onder de noemer 'nationalisme' valt? En ik die dacht dat ik een wereldburger was...
Ik hou ervan om voor de processie rond te hangen rond de Beurshalle. Het loopt er vol anachronismen, de treurende vrouwen zijn er nog een laatste keer uitgelaten, de bazuinen worden gestemd en de schapen in hun kleine kudde snappen er niets van. Baarden en pruiken worden nog eens gefixeerd, door de megafoon klinken de ultieme instructies. Nog even knipperend met de ogen komen de personages uit het grote zenuwcentrum tevoorschijn.
1 opmerking:
Wereldburger. In het mooie Streven-nummer rond mobiliteit ("Homo Rotans", juni 2007) wordt op p.490 Ton Lemaire aangehaald:
'Het is een fataal misverstand om te denken dat je ofwel kosmopolitisch moet zijn en dan elke band en binding met een bepaalde streek moet verloochenen ofwel je levenlang zou vastzitten aan de streek waarin je geboren bent en geborneerd moet blijven.'
(uit "Met open zinnen. Natuur, landschap, aarde", Amsterdam 2002.
Een reactie posten