Quand je menais mes chevaux boire

.
Ik leerde dit Normandische lied kennen in de jaren in de jaren '70, toen ik als jonge folkie gefascineerd was door het werk van Gabriel Yacoub - zelf leerling van stamvader Alan Stivell - en zijn groep Malicorne. Het was een track van het album 'Almanach', naast 'l'Extraordinaire Tour de France d'Adélard Rousseau, compagnon charpentier du devoir' het beste wat deze groep heeft voortgebracht.

Yacoub leerde me in deze albums het magisch realisme kennen dat zo vaak in volkspoëzie voorkomt, van Ilias tot Pablo Neruda. Het anonieme, naar het schijnt 18de-eeuwse Quand je menais mes chevaux boire is een fascinerend klaaglied dat opvalt door de mooie cantilene in het refrein en het mysterieuze, wat 'gothic' aandoende verhaal dat zich sprongsgewijs in de strofen reveleert.


Quand je menai mes chevaux boire
Ilaire, ilaire, itou, ilaire
Ilaire, oh ma Nanette
Quand je menai mes chevaux boire
J’entendis le coucou chanter (bis)

Il me disait dans son langage
Ilaire, ilaire, itou, ilaire
Ilaire, oh ma Nanette
Il me disait dans son langage
Ta bien aimée vont l’enterrer (bis)

Ah ! que dis-tu , méchante bête
J’étais près d’elle hier au soir

Mais quand je fus dedans la lande
J’entendis les cloches sonner

Mais quand je fus dedans l’église
J’entendis les prêtres chanter

Donnai du pied dedans la chasse
Réveillez-vous si vous dormez

Non je ne dors ni ne sommeille
Je vous attends dedans l’enfer

Vois ma bouche est pleine de terre
Et la tienne est pleine d’amour

Auprès de moi reste une place
Et c’est pour toi qu’on l’a gardée


Later vond ik het lied terug in Plaisir d'amour (2005) van Le poème harmonique, waarin Vincent Dumestre met zijn gebruikelijk perfectionisme enkele Chansons & romances de la France d'autrefois samenbrengt. Het is Claire Lefilliâtre die het lied hier schitterend vertolkt. De historisch verantwoorde uitvoering van Le poème harmonique illustreert in welke mate Gabriel Yacoub dertig jaar daarvoor de traditie (nog? reeds? terug?) aanvoelde.