.
Ik heb een boontje voor archeologen uit Assebroek. Daarom las ik een paar jaar terug De Plaag. Het stille knagen van schrijvers, termieten en Zuid-Afrika van David Van Reybrouck. Een merkwaardig, autobiografisch essay over het moeizame onderzoek van de auteur naar een vermeend plagiaat in Vie des termites van Maurice Maeterlinck. Een melancholisch werk, en als genre erg vernieuwend.
Deze mooie roman heeft er iets van. Een ik op een moeizame speurtocht naar de vrouw die model heeft gestaan voor het standbeeld van Gabrielle Petit op het Sint-Jansplein in Brussel. Melancholie overheerst. De hoofdpersoon, freelance bij een kwaliteitskrant in volle vernieuwing, heeft een pijnlijke relatiebreuk achter de rug en heeft onlangs zijn beste vriend verloren. Die stemming wordt zorgvuldig, met precisie en in prachtige taal geborsteld. Een enkele keer wat erover: mij een raadsel waarom de koffie bij het ontbijt nu per se slappe koffie moet zijn. Doe er gewoon een schepje bij en dan heb je sterke. Maar op een enkele uitschuiver na wordt dit boek nergens zeurderig. Daar zorgt de taal voor: dit boek is stilistisch een feest. Ook de compositie staat op hoog niveau. Er is het spel met de kleine terugkoppelingen in de chronologie. Er is de regen die in bakken neervalt en toch nooit een cliché wordt. Er is iets met vogels ook, moeilijk te vatten maar onmiskenbaar aanwezig.
Het boek wordt gedragen door vier vrouwen. Shirley, one night stand. Claire, met wiens afwezigheid de verteller voortdurend worstelt. Het onvindbare ateliermodel van sculpteur Egide Rombaux. Miche, een bejaarde kunstenares, als personage een beetje geïnspireerd op Rachel Baes – over wie ik het nog eens moet hebben in deze blog.
Maar het uiteindelijke hoofdpersonage van Slagschaduw is misschien wel Brussel. De stad is meer dan een decor in deze roman. Ze leeft en leeft mee, kronkelt en plooit zich voor de personages uit. Een mens zou zin krijgen om het allemaal eens ter plaatse te gaan opsnuiven. Dirk van Eylen, blogger van dienst bij de Brakke Hond, heeft dat trouwens op GoogleMaps voorgedaan. Hij weze bedankt.
1 opmerking:
Bedankt voor de tip ... verdwalen in het immer regenachtige Brussel op zoek naar Gabrielle Petit lijkt mij aantrekkelijk. Naast de eerlijke tristesse van onze hoofdstad is best ook echt ongeveinsde gezelligheid te vinden. Maar het is waar, Brussel laat zich niet gemakkelijk veroveren ... het is een hautaine minares die slechts af en toe haar beminnelijke, aandoenlijke en leuke trekjes laat zien! Ondanks je stevige blog heb ik mij niet laten verleiden 'Omega minor' te lezen ... maar nu rep ik mij naar de boekhandel!
DD
Een reactie posten