.
Even opgeschrokken van een cursiefje in De Morgen van vandaag*. Ik dacht dat de generatie der aloude Papenvreters na Etienne Vermeersch en Hugo Claus stilaan aan het uitsterven was en dat er in Vlaanderen zo langzamerhand over het fenomeen religie kan gedacht en geschreven worden op een niveau dat vergelijkbaar is met dat in de buurlanden.
Blijkt dat Dimitri Verhulst, geboren 1972, toch nog een rekening te vereffenen heeft. Werd in zijn jeugd, die toch tien jaar na de mijne kwam, blijkbaar dagelijks door minstens drie Jezuïeten verkracht. Nochtans is dit niet de minste. Hij is naar verluidt een van onze topschrijvers en straks wint hij misschien de Gouden Uil. Mensen als hij maken het intellectuele discours hier bij ons. Wat een schril contrast met de open-mindedness van een tijdschrift als Streven, nota bene het Jezuïetenblad bij uitstek. Arm Vlaanderen.
Het trekt me niet aan om, ondanks de prachtige titel, De helaasheid der dingen eens vast te pakken. Hoewel Verhulst me een uitstekende stilist lijkt. Dit cursiefje is hoe dan ook een meesterlijk stukje scheldproza.
*Dimitri Verhulst, Rock de Heer, in De Morgen van 24 maart 2007, p.10.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten