In een korte, maar bijzonder verhelderende tekst breekt Jo Tollebeek* een lans voor de schilderkunst van de negentiende eeuw, die te lang in de schaduw heeft gestaan van de schijnwerpers die op het impressionisme stonden gericht.
De late negentiende eeuw werd gewaardeerd als de voorgeschiedenis van de eigen twintigste eeuw. Maar de volle negentiende eeuw werd de eeuw van het tekort. (...) Geleidelijk aan raakte de kritiek op het tekort verdund tot het onvermogen nog te begrijpen. Het eigen artistieke modernisme bood immers niet langer een conceptueel kader om bij voorbeeld de hiërarchieën in genres zoals die in de negentiende eeuw hadden bestaan, te vatten. Zo verdween de negentiende eeuw achter een modernistisch scherm. Zij werd niet alleen onbegrijpelijk, maar ook onzichtbaar. Haar schilders kwamen terecht op zolders of in de reserves van de musea.
Terechte bedenking, en meteen een ideaal uitgangspunt om naar die prachttentoonstelling Duitse kunst in Bozar te gaan zien.
* TOLLEBEEK, J., De schapen van Verboeckhoven. De herontdekking van de negentiende-eeuwse schilderkunst in België, in Ons Erfdeel, 50/1, februari 2007, pp.46-51.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Verleden jaar werd deze tentoontstelling aangekondigd. Ze zou een overzicht bieden van de Duitse schilderkunst van de 19de en 20ste eeuw. Ik keek al uit naar het werk van Dix en Grosz. De tentoonstelling heeft zich echter tot de 19de eeuw beperkt. Volgens de recentste Witte Raaf gebeurde dit onder zwaar diplomatische druk vanuit Duitsland. De huidige voorzitter van de EU wilde in dit jubiliumjaar wilde liever een positief verhaal brengen. Dus geen verwijzingen naar de 'Entarte Kunst' en naar de vuile rol vannazi-Duitsland.
Ik baal soms van de slordige syntaxis in mails, maar daarnet ben ik zelf enkele keren uit de bocht gegaan. Het moet natuurlijk zijn : 'jubileumjaar' en 'Entartete'.
Een reactie posten