Rotterdam

.
Vijf stillevens hou ik over aan een dagje dwalen door de stad. Het aloude (1622!) beeld van Erasmus voor de Sint-Laurens is een van de weinige tekens van historische continuiteit die ik herkende in dit stadsbeeld waar de twintigste eeuw zwaar maar niet altijd misplaatst heeft toegeslagen. De wanhopige schreeuw van Zadkine's Verwoeste stad (1953) heb ik voor de gelegenheid gezwartwit, unisono met de grijze flatgebouwen voor een grijze hemel vanop een terrasje aan de Erasmusbrug. Die brug zelf (Ben Van Erkel, 1996) was op z'n mooist bij zonsondergang, als een harp aan de diepblauwe hemel. Kleur speelt ook een rol in de bizarre kubushuizen van Piet Blom (1984), waar de quasi-afwezigheid van horizontale en vertikale lijnen me bezighield.










Wat me vooral is bijgebleven na een daglang kuieren staat niet op foto: de mensen. Kleurig, springlevend en allemaal uitgerust met een alleraardigst, beweeglijk en trefzeker taaltje. De stad is minstens even multicultureel als Brussel bij voorbeeld, maar in tegenstelling tot deze laatste merkwaardig eentalig. Een half uurtje metro van rand naar centrum levert in Brussel een babylonische spraakverwarring op, terwijl je in Rotterdam niets dan Nederlands hoort, in een bonte wemeling van varianten weliswaar maar nooit onverstaanbaar. De oorzaak hiervan ontgaat me maar intrigeert me wel: waarom blijft in de ene stad iedereen zich hardnekkig vasthouden aan de eigen taal terwijl in de andere stad iedereen zich de lokale taal op een of andere manier eigen maakt en bijkleurt?

Misschien ligt het aan taalexamens bij de aankoop van een sociale woning...