Beethoven - Anima Eterna

.
Jos Van Immerseel dirigeert Midori Seiler en de rest van Anima Eterna in de eerste en de negende symfonie van Beethoven, Concertgebouw 19 april.

Een voorstelling die zal bijblijven. Niet alleen door de aanwezigheid van Midori. Niet alleen door die oudere dame die tijdens de derde beweging ontdekte dat je een gsm niet kunt stilhouden door erop te gaan zitten. Zelfs niet door de champagne tijdens de pauze.

Maar door de stijlvolle transparantie die van het hele concert uitging. Een helderheid waardoor je zelfs de Negende gaat beleven als iets nieuws waarin je van de ene ontdekking in de andere valt. Het is alsof elke notenbalk van de partituur voor je ogen en oren gestalte krijgt. Heel even maar, aan het begin, vond ik die helderheid overhellen tot schraalheid. En met de stemmen in de Ode was die helderheid zelfs even zoek. Maar voor de rest: een onvergetelijke verfijning. Vooral de verdeling van het volume blijft me bij: elk instrument perfect aangepast aan de veertig andere. Niets te luid, niets te stil, alles hoorbaar en opengegooid.
Er is heel wat vakmanschap nodig om zoiets tot een goed einde te brengen, laat staan tot muziek. Elk instrument is te onderscheiden, elke paukenslag (natuurlijk), maar ook elke traverso. Voor de koperblazers met hun moeilijk bespeelbare epoque-instrumenten zonder ventielen ligt de lat bijzonder hoog, want het veilige vangnet van een verdoezelend orkest ontbreekt.
Als de microfoons van Zigzag-territoires dit hebben kunnen registreren, dan ligt er straks een heel verleidelijke en allesbehalve overbodige Beethoven-cyclus in de winkel.

Nog iets. Ik zou me moeten schamen en het is in alle ootmoed dat ik deze bekentenis neerpen, maar ik was onder de indruk van de tekst van de Ode An Die Freude. Ze werd boven het orkest geprojecteerd, in een vreselijke Nederlandse vertaling en ja, ik was verkocht. Het zal de euforie geweest zijn. Ik weet het, het is een protserige gezwollen draak van een gedicht, het zou niet mogen, ronduit foute poëzie om een modewoord te bruiken, en met die miljoenenkus op het einde heb ik ook wel afgehaakt, maar toch.

Wem der große Wurf gelungen,
Eines Freundes Freund zu sein,
Wer ein holdes Weib errungen,
Mische seinen Jubel ein!

Mooi toch? Ik had er nog nooit bij stilgestaan dat het volkslied van de Europese Unie zo aanstekelijk over Vreugde gaat.

Deine Zauber binden wieder,
Was die Mode streng geteilt

Nooit gedacht dat die Unie een product van Pure Vreugde was.