Dit is een van de beelden die me bijblijven na een weekje Sevilla: Escena de Familia van Rafael Martinez Diaz. Wat me trof was de stilte, de mysterieuze atmosfeer die me een beetje aan sommige portretten van Khnopf deed denken, en tegelijk aan de meisjes in Cria Cuervos van Carlos Saura.
Als kijker blijf je buitengesloten van wat zich hier afspeelt. Geen enkel voorwerp laat zich verklaren, geen enkele blik laat zich lezen, en toch gaat er van dit viertal een onmiskenbare intimiteit uit. Er is iets gaande, maar wat?
Het schilderij hangt in een van de laatste zalen van het grandioze Bellas Artes-museum in Sevilla. In de museumshop vond ik er geen spoor van terug, behalve een terloopse vermelding in een gids, bij een opsomming van wat er in het desbetreffende zaaltje te zien is. De website van het museum maakte me evenmin wijzer.
Ook op het internet is de informatie karig. De afbeeldingenzoeker levert slechts drie schilderijen op, naast een hele reeks naamgenoten. De Madrileen Rafael Martinez Diaz leefde van 1915 tot 1991 en blijkt vooral bekend als landschapsschilder. Het bovenstaande schilderij won in 1952, onder de titel Ninas pobres, een medaille eerste klasse op een nationale tentoonstelling; gezien de sfeer in het Spanje van 1952 is dit misschien niet meteen een referentie. In een plaatselijke krant van 1952 kan de criticus van dienst het werk maar matig appreciëren; hij doet het smalend af als een staaltje tristeza proletaria.
Dank aan de Sevillaanse fotograaf Elhombreprez die op Flickr dit schilderij van de vergetelheid redt.
