Dimitri Verhulst - Mevrouw Verona daalt de heuvel af

.
Zoals ik zo welsprekend kwam te zeggen, op korte tijd heb ik twee boekjes van Dimitri Verhulst verslonden.

Tom Van Imschoot biedt in Ons Erfdeel van mei 2007 een mooie synthese van het oeuvre van Dimitri Verhulst tot nu toe, en het is op zijn aanraden zeg maar dat ik deze novelle heb vastgepakt. Tot mijn grote vreugde en welbevinden.

Neem nu de eerste zin. Die is zo mooi dat ik het niet kan nalaten ze in haar geheel over te nemen. Hier volgt ze:

Ergens, in de vele verhalenbanken die her en der zijn aangelegd om uit te kunnen putten wanneer de wereld een vertelling nodig heeft, moet de fabel zijn terug te vinden die ons zegt dat men bij zijn aankomst in het rijk der doden een kenmerk moet melden, slechts één, dat het hele voorbije leven typeerde.

Dit is Borges over 1001 Nacht. Dit is Vlaanderen anno 2007, met Erfgoeddagen en inderdaad, verhalenbanken. Dit is een volzin die ik ooit eens in het Latijn wil vertalen. Dit is, kortom, Literatuur.
Fijngevoelig, melancholisch, diepmenselijk. Spannend tot de laatste bladzijde. Schalks nu en dan, een speelse schets van het leven in een Ardens dorpje die (bijna) nergens tot het karikaturale vervalt. Bijzonder mooi geschreven, zonder ooit te vervallen in schoonschrijverij. Hoewel. Even citeren (p.106):

Er zijn weinig gelegenheden waarbij het gebruik van het woord 'merkeldag' geoorloofd blijkt en een beetje schoonschrijver zou deze kans met beide handen moet grijpen. Maar hij zou overdrijven als hij het in dit geval deed, en de aandacht vestigen op zijn stoeferij.

Kan het mooier? Zalig, zo'n knipoog naar de lezer. Ik kon het niet laten om het eens op te zoeken. Inderdaad, 'merkeldag' staat in de dikke Van Dale. Maar 'stoeferij' niet. Heerlijk!
Toch is dit dunne boekje veel meer dan een virtuoze stijloefening. Het is tegelijk een heel treffende mijmering over liefde en geluk. Met een gevoel van dankbaarheid heb ik dit boekje gisterenavond weggelegd. In de overtuiging dat ik het nog meer dan eens zal openen.