Anderhalf uur heb ik hier op m'n eentje rondgekuierd, ontdekt, bewonderd. Engelen, treurende jonge vrouwen - de ene al aardser en bloter dan de andere - en telkens weer dat samengaan van steen, bronsgroen en natuur. De negentiende eeuw op zijn mooist. Het eerste wat ik zag, nog voor ik de ingang gevonden had, was een 'Denker' van Rodin, een van de zeven bestaande exemplaren naar blijkt. De uitgestrekte onderaardse grafgalerijen, nauwelijks verlicht en deels afgesloten, brachten de dood zintuiglijker nabij dan de pracht bovengronds. Een tijdje moest ik schuilen voor de gietende regen in een verwaarloosde familiekapel. Zonlicht op het natte groen zorgde achteraf voor wondermooie kleuren.
Voor de feiten verwijs ik naar de website van de vzw Epitaaf, die ijvert voor het behoud van al dat moois.
.
2 opmerkingen:
Het beeld van Rodin doet mij terugdenken aan Aristide Maillol, een Frans beeldhouwer uit het begin van vorige eeuw. Enkele werken van hem mochten we laatst in de buurt van Perpignan (Roussillon) bewonderen. De wandeling naar en het bezoek aan zijn stulpje - thans een authentiek museum - midden in een vallei in de buurt van Banyuls-sur-Mer waren echt de moeite waard. Voeg daarbij een bezoek aan het museum Terrus in Elne en je hebt genoten van een mooi stukje Catalaanse cultuur. Een aanrader!
Prachtige foto's Dominiek!
Ze deden mij denken het gedicht van Emily Dickinson:
I died for Beauty -- but was scarce
Adjusted in the Tomb
When One who died for Truth, was lain
In an adjoining Room --
He questioned softly "Why I failed"?
"For Beauty", I replied --
"And I -- for Truth --Themself are One --
We Brethren, are", He said --
And so, as Kinsmen, met a Night --
We talked between the Rooms --
Until the Moss had reached our lips --
And covered up -- our names --
Hartelijke groet,
DirkD.
Een reactie posten