Best aangenaam als je een concert kan laten voorafgaan door een zonnig wandelingetje op de zeedijk. Een aangename verrassing na een meer dan regenachtige dag.
Het was mijn eerste kennismaking met deze zaal. We zijn natuurlijk verwend met onze vaste stek in Brugge, maar het kursaal kan er als concertruimte best wezen. De droge akoestiek werkt verhelderend: een korte noot is een korte noot. Een deel van de klank - de achterste rijen van het orkest - gaat wat verloren in de toneeltoren, maar daar valt mee te leven. De wandelgangen van het kursaal baadden in een kleurig, wat vervreemdend neonlicht, wat tijdens de pauze aanleiding was tot bijgaande foto. Op de achtergrond de drukte rond een signerende Vinnitksaya, op de voorgrond die onverstoorbare pianist. De officiële duiding van dat beeld in de inkomhal ken ik niet. Maar het staat er heerlijk.
Op het programma eerst de Tannhauser-ouverture, eerder vlak gespeeld. Ik miste wat effect, wat contrast en de grote bogen. La Vinnitskaya deed vervolgens wat van haar verwacht werd: schitteren. Ze had gekozen voor het eerste van Tsjaikovski. Dat hebben we de voorbije weken natuurlijk wel meer gehoord, maar toch: dit staat. Puike virtuositeit - net niet helemaal foutloos, maar dat vergeven we haar liefdevol - en heerlijke muziek tegelijk. Wat een dame. De zaal was laaiend enthousiast en dus volgde er een bisnummer. Aan Chopins eerste étude vergallopeerde ze zich: virtuoos uithalen, dat wel, maar geen muziek. Maar ook dat vergeven we haar liefdevol. Wat een dame.
Maar de grote revelatie kwam wat mij betreft na de pauze. Bartoks Concerto voor orkest. Ongelofelijk boeiende muziek die me bijna letterlijk op het puntje van mijn roodpluchen zetel hield. Jazzy en Hongaars, speels en melancholisch, op en top 20ste eeuws. Als uitvoering smetteloos. Het Nationaal Orkest maakte mijn twijfels na de Tannhauser meer dan goed. De jonge Pietari Inkinen openbaart zich als een knap dirigent die het orkest op grote hoogte meeneemt. Dat orkest presteerde schitterend op deze waarschijnlijk aartsmoeilijke partituur.
Eigenlijk wel een avond met contrast: voor de pauze het dienende orkest, in functie van een schitterende soliste, na de pauze die collectieve prestatie van een zestigtal musici die het beste van zichzelf geven. Als het om symfonische muziek gaat heb ik zo mijn voorkeur...
* Nationaal Orkest van België o.l.v. Pietari Inkinen - volgens mij verkeerd aangekondigd als Inkanen - met Anna Vinnitskaya in het kursaal van Oostende, zaterdagavond 23 juni.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten