Palazzo Belgacom

.
Even mezelf citeren*, anno 1989:

Postmodern in zoverre er duidelijk iets nieuws gebeurt ten opzichte van de blokkendozen die voorheen als modern golden. In zoverre er eindelijk weer sprake is van een duidelijke inspiratie en van gefundeerde esthetiek. Postmodern omdat Herman Augustyniak, Paul De Maeght en Roland Vernimmen naar hartenlust geciteerd hebben uit het architecturale prentenboek dat Brugge is: stoere muren, een beeldig erkertje, spiraalsgewijs gedraaide schoorstenen, ramen met links en rechts een stenen zitje voor wie naar buiten wil kijken, zuilen met klassieke cannelures, speelse rondboogjes in de ondergrondse parking. Elementen die doen denken aan Delacenserie's extravagante Rijksnormaalschool in de Sint-Jorisstraat, aan het stadhuis, aan het kasteel Zwaenekerke dat vroeger op dit terrein stond. Postmodern ook omwille van de fijne ironie waarmee dit gebeurt.




* Er is een tijd geweest, een lange tijd zelfs, dat het personeel van het Sint-Leocollege over een eigen tijdschrift beschikte: Het Leeuwtje van de Potterie, in redactie van Rudy Denolf en Noël Floré. We schreven over de school, over het onderwijs, over kunst en muziek. We konden er onze literaire ambities en foto's in kwijt. De redactievergaderingen waren legendarisch. Ik bezong 'Brugge's Bonte Telefoonpagode' in het nr.34 (1989), pp.8-19.